شيعه به تبعيت از قرآن كريم و روايات اهل بيت: عقيده دارد كه خلود و جاودانگى در جهنّم مربوط به افرادى است كه زمينه نجات آنها به كلّى از بين رفته است، كسانى نظير كافران و مشركان:
»اِنَّ الَّذينَ كَذَّبُوا بِاياتِنا وَ اسْتَكْبَرُوا عَنْها لا تُفَتَّحُ لَهُمْ اَبْوابُ السَّماءِ وَ لا يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتّى يَلِجَ الْجَمَلُ فى سَمِّ الْخِياطِ«.
] - اعراف / 40. [
»كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند و در برابر آن تكبّر ورزيدند، درهاى آسمان به رويشان گشوده نمىشود و داخل بهشت نخواهند شد مگر اينكه شتر از سوراخ سوزن بگذرد«.
»اِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ اَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ«.
] - نساء / 48. [
»خدا، اين را كه به او شرك ورزيده شود نمىبخشد و غير از آن را براى هر كه بخواهد مىبخشد«.
ولى آنان كه درّ گرانبهاى ايمان را در صدف وجود خود دارند، گرچه به دليل نافرمانىها و معصيتهاجهنّمى باشند، امّا به صورت دائمى و هميشگى در جهنّم باقى نخواهند ماند بلكه به اندازهاى در جهنّم مىمانند كه آتش و عذاب الهى، كدورتهاى آنها را از ميان ببرد تا آنگاه پاكيزه و لايق بهشت شوند. از قرآن شريف و روايات معصومين: استفاده مىشود مجرمى كه سختيهاى دنيا، رنجهاى برزخ، عذابهاى قيامت و نيز مغفرت خداى رحمان و شفاعت اهل بيت:، هيچكدام نتوانسته باشد او را از كدورت گناه و صفات رذيله پاك كند، به جهنّم مىرود تا از آن كدورتها پاك شده و لياقت بهشت را پيدا كند. از اين جهت فيلسوفانِ حكمتِ متعاليه و عارفانِ دين مىگويند آتش جهنّم براى اين افراد از الطاف خفيّه خداى سبحان است. امّا مجرمانى كه كفر و عناد ورزيدهاند يا راه شرك و گمراهى را پيش گرفتهاند، در آتش دوزخ، مُخلَّد و هميشگى باقى خواهند ماند در روايتى از امام كاظم7 چنين آمده است:
»لا يُخَلِّدُ اللَّهُ فِى النَّارِ اِلّا اَهْلَ الْكُفْرِ وَ الْجُحُودِ وَ اَهْلَ الضَّلالِ وَ الشِّرْكِ«.
] - بحار الانوار، ج 8، ص 351، باب 27، ح 1. [
»خداوند كسى را در آتشجاوداننمىكند مگر اهلكفر و انكار و گمراهى و شرك را«.